Texel (3) Brasserie Rebecca

Onze eerste avond eten we in het restaurant van het hotel. Zonder eerst op internet gekeken te hebben, wat ik toch meestal doe, zei ik gelijk ja op de vraag van de ober of hij een tafel voor ons zou reserveren. Ik had geen idee dat de eigenaar, topkok Michel Arends, bij later naspeuren, geen kleintje bleek en dat zijn Brasserie Rebecca een ‘Bib Gourmand’ heeft.

We hebben in 2011 ook eens gegeten in 't Korensant in Molenrij, die hebben ook een Bib, en daar hebben we ook heerlijk gegeten. Dat is het onderscheidingsteken voor ‘een eetgelegenheid die een prima maaltijd serveert onder € 35.’ 

Nou is dat voor wat er geserveerd wordt vast een schappelijke prijs, maar het was de bedoeling om dit uitstapje heel erg lowbudget te houden. Voordat we aan tafel gingen kwamen de eerste exquise voorafjes al voorbij en ja, toen wist ik, dit gaat geen doorsnee hotelmaaltijd worden. Amuse na amuse.

Wat doe je dan … we leggen ons er bij neer, het is tenslotte onze trouwdag en we gaan ervan genieten!

Ik kies dan wel voor vegetarisch vooraf en vis als hoofdgerecht, maar Man gaat voor vlees.

Ik ben altijd bang dat er bij dit soort gerechten toch opeens foie gras, paling of andere zielig, verboden of mishandelde dingen opduiken. En ik geloof dat ik bij de uitleg bij Man eendeleverpate voorbij hoorde komen, maar ik sloot me even af.

Ik hou echt van lekker eten, maar ik ben wel in de laatste jaren anders gaan denken over voedsel. Ik heb heus enorme bewondering voor de kok die al dit soort gerechten bedenkt, ik bedoel het niet respectloos, maar soms staat dat 'gefröbel’ met eten me erg tegen. Ik word een soort heen en weer getrokken, enerzijds vind ik culinair bijzonder koken geweldig leuk, anderzijds vind ik dierenwelzijn en milieu heel belangrijk. Schipperen tussen Michelin niveau en cucina povere!

Toch heb ik ook weer wat nieuws opgedaan, wat ik interessant vind. Op deze foto zie je op het schaaltje in het midden op de tafel, rechts zwart lavazout uit Hawaï, het klopt niet dat alle zout hetzelfde smaakt, dit was echt ongelooflijk lekker zout.

Op een steen geserveerd zie je m'n voorgerecht, ik weet niet meer precies wat het allemaal was, drie soorten crème van o.a. avocado. De meest groene was met algenpoeder gemaakt, echt lekker.

Mijn hoofdgerecht was o.a. tongfilet in tempurabeslag, een salade met Noordzeekrab en romige vissaus. Kijk hoe de wortel erbij staat.

En hieronder het prachtige nagerecht, wat ik nog weet: mousse van yoghurt met rabarber, snoepjes van lychee en bietenijs.

Als verrassing werd er tot slot nog een lekkernij geserveerd:

 

Het was allemaal heerlijk, het was erg gezellig, de bediening was uiterst vriendelijk, alles werd op een leuke manier uitgelegd wat er op je bord lag (jammer dat ik dat niet allemaal kan onthouden), de wijn was goed en er werd kraanwater geschonken.

Het was een fijne avond, ik vond het echt genieten.

Ik probeer het schuldgevoel te negeren dat we vanavond voor ruim 230 gulden gegeten hebben (ja dan reken ik toch nog om) en ik neem me voor dat dit echt de laatste keer is dat we zoiets doen. Ik ga me maar eens verdiepen in goede veganistische restaurants, of die er al zijn. Of me bekwamen in het zelfmaken van topgerechten.

Naschrift:

Benieuwd werd ik van het volgende bericht: Sterrenchef Ron Blaauw sluit 30 maart zijn restaurant Ron Blaauw aan de Sophialaan in Amsterdam. De bekende kok gaat op een compleet andere tour: hij maakt er gastrobar van met maximale prijzen van 15 euro.
Dat meldt MissetHoreca.

Blaauw opent zijn Gastrobar op donderdag 4 april om 17.00 uur op dezelfde locatie. In deze nieuwe zaak, simpel genaamd Ron Gastrobar, wil hij ‘een totaal andere beleving geven aan eten’. De chef wil ‘af van het idee dat eten op topniveau samengaat met vijf of zes amuses, vier soorten brood, zeven gangen en een friandisetrolley’.  ”Ik ben mij ervan bewust dat ik daar zelf ook aan heb meegedaan, het is dus ook absoluut geen verwijt aan de collega’s, maar mijn gevoel is dat het merendeel van de gasten daar niet meer op zit te wachten en dat wij daarin de afgelopen jaren te ver zijn doorgeschoten.”

Lijkt op het eerste gezicht goed, hopelijk komt er ook keus in vegetarisch en veganistisch, want dat zal de toekomst worden!

Texel (2) - Kaap Skil

We zijn geïnstalleerd, onze hotelkamer bevalt prima, maar dan ... hup weer naar buiten.

Op onze vraag hoe laat de bus naar Oudeschild gaat, biedt de hoteleigenaar ons spontaan twee fietsen aan die we sowieso voor de komende twee dagen wilden huren, maar vanmiddag omniet. 

Het dorp uit. De zon doet heel erg zijn best om door te breken. Je hoort de lucht bijna kraken.  Het is maar zes kilometer naar Oudeschild. Daar hadden we vanuit de bus op de heenreis een museum gespot, het ‘Kaap Skil Museum voor Jutters & Zeelui’. 

straatkant

Het entreegebouw is een ontwerp van Mecannoo, met een getande gevel die aan de buitenkant bestaat uit een verticaal lattenframe met ruimte tussen de latten. De verticale lamellen zijn gemaakt van verzaagde hardhouten damwanden uit het Noord-Hollands Kanaal en krijgen zo, net als de aangespoelde collectiestukken van het museum, een tweede leven.

achterkant

Daarachter bevindt zich een tweede gevel van glas. Geweldig, en dat geldt ook voor de expositieruimtes binnen. In de kelder is in een overwegend donkere ruimte een maquette opgesteld met kijkers rondom, waarin kan worden ingezoomd op de ‘Reede van Texel’, waarbij je dan getuige bent van taferelen die zich daar afspelen, kleine toneelstukjes door middel van kunstig in elkaar gestoken animatiefilmpjes.

We besluiten, gezien de beschikbare tijd en een inschatting van al het bezienswaardige, dat een ieder zijns weegs gaat, ik de buitenboel, Man de kelder. Half vier spreken we in de kelder af. Achteraf is er toch 'voldoende' tijd voor de rest en elkaar te overtuigen wat je echt nog even moet zien. 

Ik heb in m'n eentje door de Vissershuusies gedwaald. Met  bedstee, pomp in de keuken en het emaille.

Wat ik erg indrukwekkend vond was de de enorme jutterscollectie en met name de flessenverzameling:

Maar ook verbijsterend wat er allemaal aanspoelt. Op het buitenterrein is ook nog van alles te bekijken, zoals vliegtuigmotoren afkomstig van vliegtuigen die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn neergestort in zee en in de netten van Texelse vissers boven water zijn gehaald.

Op de bovenverdieping van het museumgebouw is een prachtig verlichte expositieruimte waar het effect van lattenframe en glas heel goed tot z'n recht komt. In deze ruimte vitrines en kasten vol archeologische vondsten.

Al met al een schitterend museum, zeker waard is om nog eens te bezoeken, zoveel valt er te zien. Echt een aanrader!

Op de terugweg komt er blauw in de lucht, wat een belofte voor morgen inhoudt.

We worden door dierlijke eilandbewoners vrolijk begroet als we langsfietsen … hè heerlijk zulke dagjes weg!

Texel (1) - Onderweg

31 Jaar samen en 28 jaar getrouwd … dat moeten we toch vieren? Gelukkig hebben we nog een hotelbon en ik speur naar de meest interessante aanbieding.

Het wordt Texel! We hebben een mooie aanbieding gevonden bij Hotel Rebecca in het kleinste dorp van Texel, De Waal, midden op het eiland.

Na een lange reis per openbaar vervoer (vandaag waren er ongeplande werkzaamheden bij het spoor), we moeten vier keer overstappen,  i.p.v. 1 keer, voordat we in Den Helder zijn, dan nog de bus naar de boot, op de boot, en weer een bus naar het hotel. Twee uur langer onderweg dan gepland.

Wat vervelend is dat je niet weet wat je moet doen, de borden op de perrons zeggen wat anders dan de info op internet. Bij navraag aan een conductrice werd het allemaal nog onduidelijker. Waar moeten we in hemelsnaam overstappen? Volgens de info in Uitgeest, en daar verder met bussen, maar de trein gaat niet verder dan Zaandam, dan gaat tie wel weer naar Uitgeest en dan weer niet.

De conductrice roept om dat de trein inderdaad niet verder spoort dan Zaandam en dat we maar beter kunnen overstappen in Amsterdam Sloterdijk. Daar hebben wij, na enige verwarring de trein van 9.58 uur naar Hoorn. Daar stappen wij over in een nog onbekende trein naar Heerhugowaard, vermoed ik en over op de intercity naar Den Helder. In Hoorn komt inderdaad de intercity aan, die een stoptrein blijkt te zijn, die ons naar Heerhugowaard brengt …

We zijn een halve dag onderweg … ‘Het gaat niet om de bestemming, maar om de reis er naartoe’... van wie was dit gezegde ook alweer? 

Hoewel het in ons geval wel om de bestemming gaat, valt het uiteindelijk wel mee, we hebben vrij en geen haast en als je je niet ergert is het ook best leuk: Zo kom je nog eens ergens, in Hoorn en Heerhugowaard en wat zijn wij kanjers … dat doen wij toch maar allemaal zo zonder auto.

We hebben het samen gezellig en smullen van onze zelfgesmeerde broodjes (sommigen vinden dat burgertruttig, maar is eigenlijk consuminderen, dus wel trendy) en gelukkig heb ik een goed boek bij me!

De overtocht naar Texel gaat heel snel, in tegenstelling tot Ameland, voordat je het in de gaten hebt ben je er al! De bus staat al klaar en het ‘eilandgevoel’ is er!

We zijn aangenaam verrast als we uiteindelijk op de plaats van bestemming komen. De Waal is een klein mooi dorpje, niet meer dan één straat eigenlijk, met een bijzonder kerkje. Het is uit 1952 en van de architect Joop Pot (1909-1972). 

Op internet vind ik de volgende beschrijving:

Het kerkje is een bescheiden gebedshuis, opgetrokken uit baksteen. Het heeft een plattegrond met afgeschuinde hoeken. Ook in de toren zijn afgeschuinde hoeken toegepast. Kerk en toren zijn met een Fries zadeldak gedekt. In de literatuur wordt het kerkje vergeleken met de Cisterciënzer kerkjes nabij de waddenzee in Friesland en Groningen. Het heeft er ook de ruigheid en de geslotenheid van, wat verband houdt met het ruwe klimaat. Dit geldt nog meer voor de grimmige toren dan voor de massieve kerkwand. 

Zo ruig en grimmig komt het niet op mij over, ik vind het een mooi gebouw, daar aan het eind van de straat.

Ons hotel is prima en de vriendelijke ober vraagt of we willen reserveren voor het restaurant. Het hotel ziet er niet al te duur uit, dus zonder me er verder in te verdiepen zeg ik toe.

's Avonds blijkt het restaurant een Bib Gourmand te hebben, een aanduiding van de bandenfabriek Michelin. Daar gaan onze plannen om dit uitstapje lowbudget te houden.