Fleur en Kleur: Groen

De rubriek een ‘bloemetje op woensdag’ van Veronique heet nu ‘Fleur en kleur op woensdag’ dus niet meer alleen over bloemen.

Toch begin ik daar mee, dit aparte bloemetje zit aan de Kalanchoe ‘Magic Bells’, het zijn net groene druiven, maar dan hol van binnen, kleine luchtkussentjes.

Ze schijnen ook open te gaan en worden dan belletjes. Tegen die zal ik ze weer fotograferen.

Ik ben nooit zo erg van de kamerplanten, maar deze soort is zo makkelijk te verzorgen, dat moet zelfs mij lukken.

De plant komt oorspronkelijk uit China en de naam kalanchoe schijnt een verbastering van ‘Kalan chau huy’ te zijn.

Schrikkeldag vandaag, leuk vind ik dat, zomaar een extra dag erbij.

Ik begrijp niks van dat gemopper wat ik hier en daar hoor/lees dat je daardoor minder verdienen zou.

Deze dag krijg je in ieder geval gratis, en ook al is het een grijze dag ... maak er fleurige dag van!

Meer fleur en kleur vind je bij Veronique van Een sneller kloppend hart.

Dinsdag Dicht (41)

Deze spreuk stond op een bord bij een tweedehands boekwinkeltje in Hindeloopen, waar we vorig weekend waren.

Het winkeltje had ook een bijzonder uithangbord:

Man kan nooit zomaar voorbij gaan aan bakken met boeken.

We gingen ook even binnen kijken, heerlijk winkeltje, propvol met boeken en kunst.

Welkom jongelui (!) zei de eigenaar, een opvallende verschijning.

Zijn winkel stond te koop, hij was van plan om terug te keren naar Frankrijk, een al 30 jaar leegstaand, eenzaam gelegen huis, zonder sanitair en andere luxe, waar hij destijds ook heeft gewoond.

Iedereen verklaart hem voor gek: Wat als je een ziekenhuis nodig hebt? Hij haalde zijn schouders op.

Ik zei: gewoon niet ziek worden. Dat vond hij een goed idee.

Tussen alle Friese boeken viel mijn oog op dit boek ... voor vier euro is het van mij.

Kruiend ijs Hindeloopen

De laatste dag van ons weekendje weg. Mijn broer zei dat als we toch in het hoge noorden waren, we zeker even naar het kruiend ijs moesten gaan kijken. We besluiten naar Hindeloopen te rijden.

Het fenomeen trekt veel mensen, duizenden waren het er afgelopen weekend. Ook vandaag, een maandag, komen er nog veel mensen kijken.

De dijk is wel een grote glibberboel geworden en de mensen nemen de blubber mee als ze het ijs opgaan.

Het kruiend ijs heeft bergen opgestuwd van meer dan zes meter hoog. Wat een spectaculair gezicht. Ik had het nog nooit in het echt gezien.

Gemeentelijk Verzorgingsgesticht

De B&B waar we logeerden in Usquert, het Gemeentelijk Verzorgingsgesticht, wil ik toch nog even speciaal noemen.

We waren er 1 nachtje, maar wat een fijne plek om te logeren.

De eigenaars zijn erg gastvrij en het is er stijlvol en comfortabel ingericht.

Ze hebben een bijzondere verwarming: een pelletkachel.

Pellets zijn korrels geperst van zaagmeel, een schone en zuinige manier van stoken. De kachel is ook mooi om naar de kijken, met fijne vlammetjes. Zoiets lijkt me wel wat in een volgend huis.

Ik vroeg wat het was, al die mooie doosjes in deze wand:

Het zijn pianolarollen. Een indrukwekkende verzameling. De eigenaar heeft daar ook een boek over geschreven. Ik had wel eens van pianola gehoord, maar wat het nu precies was wist ik niet.

Met veel geduld legde hij het ons uit, liet zien hoe zo’n pianolo werkt en laat ons verschillende muziekstukken horen. Bijzonder.

Tussendoor hebben we samen nog de NRC scryptogram bijna opgelost.

Het lekkere uitgebreide ontbijt hadden we in de bibliotheek.

Kortom, deze B&B staat, samen met Huisje Horizon in Vlagtwedde en Finisterre in Saaxumhuizen bovenaan op mijn favoriete logeeradressenlijstje.
Bedankt Ria en Jan, we hopen nog eens terug te komen.

Usquert

Na het fantastische optreden in Valthermond gisteravond hebben we lekker geslapen in de plaatselijke B&B Melyanna, eenvoudig en goed. Zeer ruime kamers in een verbouwde boerderij en na een prima ontbijt vertrekken we naar het Hogeland.

Wat rijd ik hier graag!

We logeren in Usquert, bij het Gemeentelijk Verzorgingsgesticht.

Op internet gevonden en gevallen voor die naam. 

Ik had een excursie gevonden die me wel wat leek. Wandelen over de kwelders en het wad met een ervaren gids.

Dus niet echt wadlopen, dat je wegzakt in geulen en slik, deze tocht kan gelopen worden met laarzen.

Het had toch wel wat voeten in de aarde … eerst kijken of er wel een gids beschikbaar was die dag, dan of er wel genoeg deelnemers waren (minimaal 8) en dan natuurlijk nog het weer, bij extreem weer zou het ook afgelast worden.

We hebben gistermorgen voor vertrek nog lang gewacht op bericht. We hoefden als het niet doorging minder mee te sjouwen, zoals regenkleding, laarzen, enz.

We moesten namelijk eerst met de trein naar Utrecht. Ik had een grote en een kleine weekendtas klaarstaan. Uiteindelijk kregen we bericht dat het hoogstwaarschijnlijk wel door zou gaan.

Na een erg leuke ontvanst in het Verzorgingsgesticht - met koffie en zelfgebakken brownies - gingen we op weg naar Noordpolderzijl. Het was vreemd weer, soms donker en dreigend, dan brak het weer open met een stralend blauwe lucht.

Toen we aankwamen bij ’t Zielhoes zagen we niemand. Even gebeld, en we kregen te horen dat de tocht niet doorging. Hè, een beetje de pest in.

We besloten wat te drinken en daarna op eigen houtje een wandeling te gaan maken, de zon scheen tenslotte.

Omdat het erg druk was in ’t Zielhoes, kwam een stel bij ons aan tafel zitten.

Hij zat in 1964 als zanger bij de Headhunters uit Eelde. Daar hadden we zo’n leuk gesprek mee, dat er van wandelen niet veel meer terecht zou komen.

Toen we uiteindelijk opstapten en de dijk opliepen was de zon verdwenen en begon het te hagelen, vertikaal, ijskoud was het.

We hebben misschien dertig meter op de dijk gelopen, ondanks dat we warm gekleed waren hielden we het voor gezien.

zie je hoe koud het is?

Kloosterburen

We hadden trek in goeie appeltaart, stapten in de auto en reden naar Kloosterburen, waar we nog net een staartje Gronings carnaval meekregen.

We gingen naar Hotel het klooster, waar Jolanda inderdaad ongelofelijk lekkere appeltaart had gebakken (toen ik het al half op had bedacht ik dat ik er een foto van had willen nemen, helaas). Dit is een plek waar we erg graag even komen als we in de buurt zijn.

In de avond gaan we in het visrestaurant van Usquert eten, eenvoudig en voedzaam, hoewel men het op de kaart wel heeft over slibtong, dat stoort me dan wel weer een beetje.

Het gaat ook weer wat sneeuwen.

In ons Gesticht is een bad, een echt bad waar je helemaal in kan, dus niet halfzittend, met kouwe knietjes, nee heerlijk languit liggen.

Ik ben normaal niet zo’n badmens, maar na zo’n lange, koude dag heeft het wel wat.

visrestaurant Usquert

In ons Gesticht is een bad, een echt bad waar je helemaal in kan, dus niet halfzittend, met kouwe knietjes, nee heerlijk languit liggen. Ik ben normaal niet zo’n badmens, maar na zo’n lange, koude dag heeft het wel wat. Heerlijk slapen, zo stil hier.

Valthermond

Eindelijk … weer eens richting noorden. De laatste keer was met de kerst, dus is het wel weer eens tijd.

We mogen de auto lenen van broers’ vrouw, heel fijn, want we moeten naar Valthermond … en dat is niet echt handig met openbaar vervoer.

Broer heeft nog een adviesje voor ons achtergelaten, aan het eerste hebben we ons gehouden, aan het tweede niet altijd ...

We hebben een B&B in Valthermond gereserveerd, ik dacht lekker dichtbij het culturele centrum in het kerkje, beide aan het Zuiderdiep. Maar die weg is kilometers lang zodat we toch maar met de auto gaan.

Een dorp in een streek met geschiedenis van veenontginning, slechte werkomstandigheden, veenstakingen, veenbrand …

Een lang dorp, ongeveer 12 km en 200 m breed, las ik op internet.

Als we geïnstalleerd zijn in de B&B gaan we naar het plaatselijk café, altijd dé plek om meer te weten te komen over een plaats: Café 'Old Smuggler Inn'.

Het café is eigenlijk nog niet open, maar we worden toch binnengelaten. W. de eigenaar oogt als een man van de wereld, knappe man ook wel … maar komt wat gedesillusioneerd over.

Stort zijn hart uit … dit is het laatste café van Valthermond … de supermarkt is al dicht, de school ook, binnenkort moet (of wil) hij ook stoppen. Pas had hij het er nog over dat in de laatste vijf jaar zeker dertig vaste klanten zijn overleden. En de jongeren hebben in hun schuren hun eigen honk gemaakt. Iedereen heeft hier wel een biertap …

Een man komt binnen. J. vertelt over hoe hij als 18-jarige naar Rotterdam vertrok, veel werk als loodgieter, teveel werk zelfs, hij komt terug, handelt in keukens, vertrekt naar Hamburg en Bremen. Wist gelijk dat mijn naam Duits was en sprak het ook goed uit (een van de weinigen).

Dan komt H. binnen. De bareigenaar fluistert ons nog snel toe: zijn vrouw is twee dagen geleden gecremeerd. Je ziet het leed in zijn gegroefde gezicht.

We vertellen de reden van ons bezoek … de bareigenaar vraagt verbaasd: een popoptreden in Valthermond? Ik zeg kom je ook nog? Ja, dat zou hij doen.

Vlak naast het café zit een pizzeria, Picco Bello3, waar we een bordje spaghetti eten.

Als we later bij het kerkje komen, zijn inmiddels alle parkeerplaatsen bezet, een drukte van belang. Het is helemaal uitverkocht!

Een weergaloos optreden, voor Bert een historische stap terug, hij komt uit deze omgeving en het lijkt of hij iedereen in de zaal persoonlijk kent.

Zoveel muzikanten en soorten muziekinstrumenten bij elkaar ... één groot feest, het is een genot om naar te kijken en te luisteren.

En het plezier spat er van af. Wat zijn we blij dat we gekomen zijn, alle moeite dubbel en dwars waard.

Mooie nieuwe nummers, en ook de bekende nummers van de vorige CD worden gespeeld. Wat zingt hij goed, wat spelen ze goed!

En ook daarna is het nog heel gezellig, wat hadden we een plezier!

Onze foto's waren niet bijzonder, altijd lastig om zoiets te fotograferen met een simpel cameraatje: hieronder nog wat foto's van Juf Jans, meer kan je bekijken op haar website.

Ik koop twee CD’s en laat ze signeren, door Bert, door allemaal.

Een voor onszelf, een voor een van mijn bloglezers. Laat hier alvast een berichtje na als je interesse hebt.

Binnenkort vertel ik wat je moet doen om in het bezit te komen van dit collectors item!

Slietoazie aan t benul

klik voor vergroting

Dagelijks kijk ik even bij m’n ‘Statcounter’ naar de ‘Recent Keywoord Activity’.

Het is grappig om te zien hoe mensen via google (vaak onbedoeld) op mijn blog terechtkomen.

Het leukste zoekwoord van vandaag: ‘bert hadders over demente vrouw’.

Hoewel ik geregeld iets over deze (morgen) 50-jarige megaster uit Groningen schrijf, kwam de zoekende toch terecht op een blog over dementie.

Ah, u denkt nu misschien wat is de link? Dat is het übermooie nummer van de nieuwe CD De Coöperoazie … Slietoazie aan t benul.

Een omschrijving van zijn moeder voor dementie. Briljant.

Jammer dat die persoon niet even verder gekeken heeft, of de link naar Bert Hadders aanklikte. Hoewel, waarschijnlijk heeft hij/zij het gezochte wel gevonden, Bert Hadders en de Nozems zijn namelijk  b o o m i n g  op dit ogenblik. Men heeft het daar in het hoge noorden nergens anders meer over!

Ik ga het weekend in ieder geval even een poster scoren, en natuurlijk een gesigneerde CD. 
Wellicht twee, kan ik er ook een verloten onder m’n bloglezers …

(wordt vervolgd)

Was strijken?

Mijn clubje Redhatters kwam gistermiddag was strijken. Huh?

Haha, nee hoor het heet 'encaustic painting'.

We gebruiken een gewoon oud strijkijzer en fotoprintpapier. Het is een eerste uitprobeersel, maar we zijn gelijk enthousiast. Wat er gebeurt als je het strijkijzer op verschillende manieren beweegt. Wat je allemaal voor wonderlijks ziet in het resultaat! Na deze eerste kennismaking gaan we het zeker nog eens doen. En zoals altijd ... we hadden saampjes weer veel lol!

Vogels in nood?

Nu zou je toch verwachten dat het storm loopt bij zo’n prachtige ‘vogelpovverd’. Maar nee hoor, hooguit hier en daar een enkel zonnebloempitje uitgepikt.
Vogels hebben het moeilijk lees je overal, waarom komen ze dan niet bij mij eten? Ik vermoed dat we hier van doen hebben met verwende krengen.
Ik had altijd van Vivara de Hi Energy zonder schilletjes, dat wilden ze wel, dure kost, maar nu ik de wat goedkopere zaadmengesel wil opmaken ... vrieskou en honger ...? Nee hoor, ze motten het niet!

Vanmiddag, op het werk, mag ik het oude brood meenemen? Niet het beste voedsel, maar je moet wat. Onderweg naar huis kom ik langs twee wakken:

Ha, wat een happening, eenden, meerkoeten, waterhoentjes en zwanen zijn zeer tevreden met het oude brood, ze eten gewoon uit mijn hand. Dankbare watervogels.

Behalve die ene aalscholver dan, hij kijkt me meewarig aan ... en ik zie hem denken ... waarom heb je nou geen visje voor me meegenomen?

Naar Rotterdam

Manlief deed gisteren met een groepje vrienden een dagje Film International, in Rotterdam. Dat is aan mij niet zo besteed, ik kan maar één film per keer aan en dan nog goed overdacht welke.

Ik ging naar de boekpresentatie van Daniel Dee bij boekhandel Van Gennep op de Oude Binnenweg.

We spraken daar af. Dat was nog even lastig want er was een sneeuwbuitje gevallen, dus was het hele treinverkeer ontregelt. Er reden geen intercitys meer, wel de sprinter, die ging een keer per uur.

Maar het is gelukt, ik kwam nog net op tijd aan. En de filmclub was er ook.

Zijn vrienden uit Groningen konden Rotterdam helaas niet bereiken, zie De Digitolle Grieze.

Van Daniel Dee ken ik de gedichten uit het Dichtclubboekje, ooit gekregen van Marleen en van het blog Kortsluiting. Vrouwen en ik eerst is zijn eerste prozaboekje.

Ik vond het leuk om het boekje aan te schaffen, uit nieuwsgierigheid en omdat ik helemaal nog niks heb van jonge schrijvers. En een aanleiding om nu eens wat van mijn boekenbonnen te besteden.

Uiteraard liet ik het signeren.

Ik weet nog niet of het wel wat voor me is. Ik heb al een paar verhalen gelezen, van de eerste twee hield ik er een beetje een rotgevoel aan over (van de inhoud, niet de manier van schrijven). Als ik nare dingen lees, blijft het zolang door m'n hoofd malen, zie ik het steeds voor me. Blijkbaar is het zo goed geschreven dat dat gebeurd, maar dat wil ik natuurlijk niet. Ik denk dat het een mannenboek is. Eerst maar verder lezen, ik kom er nog op terug.

Daarna ging ik met de filmclub mee (leuke mensen, eentje wordt erg gemist), we gingen borrelen bij Melief Bender (o, nostalgie), eten bij het prima restaurantje Open, tot slot nog een afzakkertje bij Floor.

Leuk hoor, ouderwets stappen in Rotjeknor.

Hopende dat de treinen weer normaal gingen, liepen we over het Schouwburgplein te glibberen, waar ik prompt onderuit ging.

Probeer dan maar weer eens bevallig op te staan, met de slappe lach en teveel wijn op.