dinsdag 31 mei 2011

Dinsdag Dicht (18)



nog in dromenland
merel die ons al dagen
steeds veel te vroeg wekt

maandag 30 mei 2011

Kookclub 3

De derde kookgroep. Evaluatie, wat zijn de mensen enthousiast.
Een mevrouw wilde niet komen vanavond. Ik ga naar haar kamer en kijk wat er aan de hand is. Mevrouw zegt ziek te zijn, is een beetje in de war en verdrietig. Ik zeg dat ze toch moet eten en dus net zo goed mee kan gaan, ik beloof als het niet gaat, ik haar dan gelijk terug zal brengen (deze dame is 92 jaar). Ze wordt uitbundig begroet door de andere dames, ze komt helemaal bij en is verder vrolijk aanwezig, eet goed en geniet ervan. Na drie keer is het al een echt clubje geworden.
Men geniet ook van de schil- en snijwerkjes, nu moet ik nog voorzichtig aan mijn vrijwilliger uitleggen dat het niet de bedoeling is dat al het werk uit handen wordt genomen. Een deelneemster vroeg om een doekje voor de tafel, en de vrijwilliger riep, nee hoor dat doe ik wel! Dit behoeft diplomatie.
De mensen voelen zich bevoorrecht en vragen of het niet eerlijk is als anderen ook eens mogen? Ik vertel als er meer vraag is, we nog een Kookclub gaan oprichten.

We hadden een goedkoop maaltje vandaag, bloemkool en broccoli, aardappels en hamburgers (in de bonus) met uienjus. Als toetje stracciatellavla.
Een mevrouw wist te vertellen: het smaakt zo heerlijk want het komt niet uit de magnetron!
Aan het eind van de Kookclub komt Man mij altijd ophalen, en de dames genieten van ‘die leuke man’, weten zelfs zijn naam nog .... maar zeggen wel dat het hier eigenlijk niet voor mannen is!

Enne ... de gevraagde snijbonenmolen is inmiddel toegezegd, geweldig!


zondag 29 mei 2011

Familie Zwaan



zaterdag 28 mei 2011

26 Jaar geleden


In september 1984, tijdens een vakantie op Lanzarote, deed ik een zwangerschapstest. Op deze foto wist ik net dat ik in verwachting was. Als ik naar deze foto kijk weet ik weer wat ik allemaal voelde op dat moment ... opwinding, geluk, blijdschap, dromerig, maar ook spanning voor het onbekende ... zo’n grote verandering in je leven.



Toen hij geboren was werkte ik op de Erasmus Universiteit. Op deze maffe foto wachten we op Man die ons komt ophalen, Zoon zit naast de allereerste computer waar ik op leerde werken, de toen zeer moderne Wordplex, waar je nu met ongeloof naar kijkt. De printers in die tijd maakten zo’n kabaal, dat er een geluidskap omheen gebouwd moest worden.


Deze foto vond men soms eng, die grote hond en dat kleine handje, maar Rintie was absoluut betrouwbaar, het kwam niet in hem op om Zoon iets aan te doen.

Zoon wordt vandaag 26 jaar. Met die leeftijd ben je een man, maar ik zie hem toch nog vaak als een ventje. Van harte Zoon, dat het geluk je zal blijven toelachen!

vrijdag 27 mei 2011

Wildbreien



Een poosje geleden kwam ik op het internet Wild Breien tegen. Ook wel Urban knitting, Guerrilla knitting of Brei-graffiti genoemd. Een gezellige, brave vorm van graffiti.
Bij een locatie van de stichting waar ik werk is een collega met haar bewoners ook aan het wildbreien geslagen. Dat vind ik echt geweldig leuk!




Hier vind je meer voorbeelden.

donderdag 26 mei 2011

Kookclub 2

Het gewone Hollandse eten wordt met enthousiasme ontvangen. De vrijwilligers hebben op de rommelmarkt drie kleinere pannen voor de club gevonden, zo lief, we hadden alleen twee hele grote. Vrijwilliger M. heeft haar eigen schalen meegenomen, mooie oude met rozen.
Deze tweede kookclub aten we bospeen met gekookte aardappels en gepocheerde pangasius, waar de dames natuurlijk nog nooit van hadden gehoord.
Omdat ik nog geen goede koekepan tot mijn beschiking heb, werd het gepocheerde vis. Deze (helaas foute) vis was niet duur (in de bonus). Ik heb maar een klein budget en ook al is schraalhans keukenmeester in de zorg, niet bij onze kookclub hoor, we hebben dan wel voldoende voor een fijne maaltijd. Ook nog verse appelmoes erbij en het toetje was aardbeien met slagroom!

Ik ben nog op zoek naar een goede ouderwetse snijbonenmolen, maar heb er geen geld voor. Misschien vind ik iemand die er een wil schenken aan de Kookclub?




maandag 23 mei 2011

Gronings weblog





Toen ik door mijn fotobestand bladerde kwam ik deze foto van een fantastisch voertuig weer tegen, vorig jaar stond dat ding ergens in m’n woonplaats geparkeerd.
Aan de andere kant stond de naam van de maker: Architect van kleine gebouwtjes.
Op de site vond ik een verwijzing naar een weblog over een tuin in ... het Oldambt, Jan Wilde een tuin.
Altijd blij met leuke Groningse weblogs, dus geplaatst in mijn lijstje linksonder.

Verder nog een link naar een leuke dag in Groningen: Derde ik ben (g)een boerin dag in Groningen....Moois oet Grunn'.

zondag 22 mei 2011

Een Griekse Tragedie?


Ik wil toch even de Grieken een hart onder de riem steken. Zonder in te willen gaan op de problemen die er zijn, vind ik de grove taal die gebezigd wordt over de hele Griekse bevolking beneden alle peil. Grieken vinden de politiek ook corrupt, maar dat kun je niet een heel volk aanrekenen. Gastvrijheid wordt nu met voeten getreden.

Handelsgeest heet opeens corruptie en vriendjespolitiek noemt men bij ons met een net woord lobby.
Vooral in De Telegraaf (nou weet ik wel dat je die krant niet serieus kan nemen, maar wordt wel door velen gelezen) worden dingen gezegd als: ... corruptie en afkeer om te werken diepgeworteld zijn in Griekenland. Lang uitslapen, uitgebreid lunchen, een middagdutje en ’s avonds aan de ouzo.
Uitgesproken door Nederlanders die daar al jaren wonen…!
Het zegt ook iets over de wijze waarop die Nederlanders in hun cocon handelen in Griekenland, zonder zich kennelijk echt te verdiepen in de Griekse cultuur. Typisch Nederlands.

Al die keren dat wij Griekenland bezochten hebben we vooral hardwerkende mensen ontmoet. En dat is niet van 9.00 tot 17.00 uur. Eerder van 7.00 tot diep in de nacht. Wij kennen een aantal mensen persoonlijk en hen wordt op deze manier groot onrecht gedaan. Mike, waar wij vaak logeerden vertelde ons eens dat Grieken moeite hebben met gezag, dat is niet voor niks. Ze zijn eeuwenlang onderdrukt geweest, zelfs nog tot kort geleden. Dat kun je met die platvloerse kritiek in de Telegraaf niet verklaren.

Nederland is gelukkig wel fatsoenlijk, Nederlanders betalen heel graag belasting en hier vraagt een ondernemer nooit of het met of zonder bon moet.
Trouwens, de Griek bestaat niet, evenmin als de Nederlander.


een Grieks stilleventje thuis in Kretablauw

woensdag 18 mei 2011

Festival Camden



Zoon is naar een festival in Engeland geweest, het Bang Face Weekender.
Het is een driedaags festival voor neoraving, dat wil zeggen een samentrekking van verschillende muziekstijlen, die in de underground scene in Engeland populair zijn, en die wij oudjes vooral bestempelen als ‘kolereherrie’.


Elk jaar heeft het feest een ander thema, dit jaar was het horror. Zoon liet foto’s en filmpjes zien en ik denk dan, daar wil je niet zijn, maar Zoon is erg enthousiast. Hij was er met een groepje van 11 vrienden, met de auto heengegaan. Ze overnachtten in twee chalets. In die huisjes was het ook al groot feest met een meegenomen muziekinstallatie. Jammer dat een vriend een ruit brak, zijn hand moest gehecht worden en de borg was kwijt. Vorig jaar waren ze hun borg ook al kwijt, door een beschadigde deur. Lekker stelletje.
Zoon stuurt me gelukkig wel regelmatig een geruststellend smsje, maar wat ben ik blij als hij weer heelhuids terug is.


dinsdag 17 mei 2011

Kookclub




De kookclub van afgelopen maandag was een succes. Met vijf bewoners aardappels en appels geschild, boontjes schoongemaakt. De dames kwamen wat voorzichtig binnen, maar na nog geen kwartier waren ze vrolijk aan het werk en kletsen samen wat af. Een mevrouw had zelfs haar schortje meegenomen. Mop is dat de vrijwillliger die mij helpt zelf ook al 80 jaar is!
Ze konden er niet over uit dat er damasten tafelkleden op tafel lagen, maar ik verzekerde ze herhaaldelijk dat die van de markt kwamen voor twee euro per stuk. Ze waren extra voorzichtig om niet te knoeien.
Het was een simpele maaltijd, maar wat hebben ze genoten, vooral toen de gehaktballetjes gebraden werden, o, o, wat rook het lekker, en wat werd ik geprezen!
Als toetje hadden we Saromapudding met banaan en slagroom, en een chocolaatje er in. Stelt niks voor, het is bijna ontroerend om te zien hoe blij ze er mee waren.
Man komt mij ophalen en om 20.00 uur fietsen we samen naar huis, ik ben doodop, maar erg voldaan.

Normaal ben ik vrij op dinsdag, maar vandaag niet, werkgever 3 had gebeld of ik kon komen, alvast een paar keer meelopen voor als het straks vakantietijd is.
Dit is ook heel leuk, een activiteiten begeleidings centrum voor mensen met een niet-aangeboren lichamelijk letsel, voor mij een totaal nieuwe doelgroep. De activiteiten bestaan hier bijvoorbeeld uit houtbewerking, creatieve of hobby activiteiten en tuinactiviteiten. Dit centrum zit op een mooie plek, is erg cliëntgericht en ik heb daar leuke collega’s.
Ik werd vanmorgen ontvangen met een boeket bloemen, dat was zo leuk!
Maar ik ben ook erg blij dat ik morgen vrij genomen heb.

(vooruitlopend op 'Bloemetje op Woensdag')

Dinsdag Dicht (16)


Leuven, 2005

maandag 16 mei 2011

Een werkzame maandag

Ik fiets deze morgen eerst naar het ene zorgcentrum waar ik werk. Het is een leuke route en ik geniet van de bermen die nu op z’n mooist zijn. Jammer dat het regenachtig is.
Gelukkig heb ik een goeie regenjas, want het lijkt miezerregen, maar wat word je daar nat van! 

Mijn fietstassen en mandje voorop zitten vol met boodschappen. Snijplanken, schilmesjes, kruidenpotjes, aardappels, groente, vlees. Juspoeder en Saromapudding.
Ik breng de boodschappen eerst naar hier, dan weer naar het andere centrum in het volgende dorp om de middag te werken (ik pak dan even de trein, dan ben ik er in 5 minuten, daar kan ik niet tegen op fietsen) en aan het eind van de middag weer terug hierheen... pfff voel me een beetje een (nat) heenenweer bootje annex pakezel!


Vandaag start ik daar een nieuwe activiteit: de Kookclub. Ik voel een lichte opwinding. Niet zo zeer om de activiteit zelf, ik heb in het verleden al vaker kookgroepen begeleid, maar in dit huis is het nieuw en het is best spannend hoe de bewoners het gaan ervaren. De mensen hier zijn niet zo in voor veranderingen en het duurt even voordat ze om zijn.
Maar mijn ervaring is dat mensen het uiteindelijk geweldig leuk vinden, samen de maaltijd te bereiden en op te eten. Zintuigen komen weer aan bod, en het is goed voor je eigenwaarde dat je iets nog kan, zelfs zoiets als aardappels schillen en boontjes schoonmaken. Mensen die in zorgcentra en verpleeghuizen wonen wordt zo’n beetje alles afgenomen. Als je niks meer hoeft te doen, kan je het op een gegeven ogenblik ook niet meer.

M’n kookgroepen waren altijd een succes, gewone Hollandse pot, geen fratsen, alles vers en vanzelf ontstond een saamhorigheid. De werkjes en de geuren riepen herinneringen op aan gelukkige perioden in het verleden. Zoals toen ik een paar jaar geleden een kookgroepje had met dementerende ouderen, waar een vrouw die zelden nog sprak, opeens riep, terwijl de appelmoes met kaneel stond te pruttelen: ‘Ik ruik appeltaart!’ Dat zijn cadeautjes!
Mensen eten met meer smaak dan het gebruikelijke ‘gaarkeukenvoedsel’, dat uiteraard altijd opgewarmd is.
Hierbij wat foto’s uit m’n kookgroepverleden:






Wordt vervolgd.

zondag 15 mei 2011

Vriendin

Op bezoek bij V&R. Ik denk dat het wel een jaar geleden is dat we bij elkaar waren.
V en ik zijn al zo’n 35 jaar vriendinnen. Toen we nog jong waren woonde zij boven mij. Toen we kinderen kregen woonden we naast elkaar. Haar dochter is een jaar ouder dan mijn zoon, en haar zoon is een half jaar jonger dan mijn zoon. In die tijd trokken we veel met elkaar op.
Toen wij verhuisden is het contact wel gebleven, maar werd toch minder. Des te leuker is het om nu weer bij te praten. Haar dochter is veelbelovend met mode bezig en woont nu in Parijs.


V is een verzamelaar. Daar zijn mijn verzamelingetjes, waar ik eerder over sprak, niets bij. V spaart alles, van oud servies tot glaswerk, van stofjes tot schilderijen tot  ... nou ja je kan het zo gek niet opnoemen of ze heeft het. Ze heeft ook een heel groot huis, dus ruimte zat.
V koopt bijna nooit iets nieuw, ze is een kei in het vinden van bijzonder dingen op rommelmarkten e.d. Ook kleding en schoenen, de mooiste merken, Prada en Fred de la Bretoniere, het lukt haar om dat tweedehands te vinden!
Ik bekijk haar schoenenverzameling. Nou heb ik zelf ook niet weinig schoenen, maar dit slaat alles: ik moet even passen, wat een pret.
V heeft een heerlijke lunch gemaakt, we kletsen wat af, de mannen kijken voetbal, het is erg gezellig!




Tot slot worden we uitgenodigd om te gaan eten bij Shabu Shabu in Rotterdam. Een Japans restaurant, een beetje in tapasstijl. Je kiest per persoon vijf hapjes van de kaart en als die op zijn, weer vijf. Dat mag je in totaal vijf keer doen. We halen net twee keer! Dat is eigenlijk al teveel. Het is allemaal lekker en bijzonder, maar we zitten wel met uitpuilende buiken.
Ik ben het helemaal niet meer gewend zo veel te eten.
Een erg leuke dag, bedankt V&R, voor de gezelligheid en jullie gulheid!




zaterdag 14 mei 2011

De ontdekking van Kloosterburen



Ik weet niet meer hoe ik er terechtkwam, maar deze titel kwam ik tegen op het internet.
Verbaasd dat ik dat nooit eerder gezien heb. Je zou toch denken, zo dichtbij de naam van mijn blog! Het blijkt te gaan over een documentaire uit 2000.
Ook in die tijd had ik er geen weet van, maar toen was ik ook nog niet met Groningen bezig. Nieuwsgierig geworden google ik verder en er blijkt een boekje van te bestaan.
Op Boekwinkeltjes.nl staat er een aantal te koop, voor een klein prijsje. Ik kies natuurlijk voor een Boekwinkeltje uit Groningen (Opa Bram uit Winschoten) en binnen een dag heb ik het uitermate leuke boekje binnen.

‘Kroniek van een Gronings dorp op weg naar de eenentwintigste eeuw’.
Ruim een jaar lang woonde en werkte een televisieploeg in opdracht van NCRV’s Dokument in Kloosterburen, een plattelandsdorp, niet ver van de Waddenzee, in het noorden van Groningen. De filmploeg, onder leiding van Ineke Hilhorst, volgde de dagelijkse bezigheden van de dorpsbewoners in hun aanloop naar de eenentwintigste eeuw
Het verblijf in Kloosterburen resulteerde in een zesdelige ‘observational documentary’, een realistisch tijdsdocument, waarin de gewone gang van zaken en momenten van vreugde en verdriet voor het nageslacht worden vastgelegd.

Het voorwoord van eindredacteur Ger van Dongen begint met de volgende zin:
Waarom is Groningen verder van Amsterdam dan Amsterdam van Groningen? Grappig, hier heb ik het tijdens onze bezoeken aan Groningen al vaker over gehad met bewoners van de provincie ...

Het boekje staat vol met prachtige foto’s, de tekst van dichter-zanger Ede Staal’s Mien Hoogelaand’ en recepten van plaatkoek en mosterdsoep.
Maar vooral de mooie verhalen van de hoofdrolspelers uit de zes afleveringen, over het curieuze gegeven van carnaval in het noorden, over het boerenbestaan, over liefde en verlangen ...

Als deze serie nu uitgezonden zou worden, zou ik aan de buis gekluisterd zitten ... maar het is inmiddels al 11 jaar geleden gemaakt.
Wij zijn op onze tochten twee keer in Kloosterburen geweest, in juni vorig jaar en in februari tijdens de vogelexcursie en toen bleef het plaatsje ook al bij ons ‘hangen’.

Wat kan je toch blij zijn met ‘toevallige’ vondsten, ik ben helemaal gelukkig  met m’n boekje van nog geen vijf euro.

St. Willibrorduskerk Kloosterburen

donderdag 12 mei 2011

Hele grote dingen ...

Vanmorgen op station Rotterdam Centraal, perron 1, toen ik op de trein stond te wachten (Thunderbirds are go) ...




en vanmiddag op de terugweg:





dinsdag 10 mei 2011

Dinsdag Dicht (15)

Hortus Botanicus, Leiden

Ginkgo biloba

Dieses Baums Blatt, der von Osten
Meinem Garten anvertraut,
Gibt geheimen Sinn zu kosten
Wie's den Wissenden erbaut.

Ist es ein lebendig Wesen,
Das sich in sich selbst getrennt,
Sind es zwei, die sich erlesen,
Dasz man sie als Eines kennt.


Solche Frage zu erwidern
Fand ich wohl den rechten Sinn,
Fühlst du nicht an meinen Liedern
Dasz ich Eins und doppelt bin?





J.W. von Goethe, 1815

zaterdag 7 mei 2011

Hortus Botanicus en aardbeien

Leiden, muurgedicht Shakespeare

In 1590 werd de Hortus Botanicus door de Universiteit Leiden opgericht. Ik vind het heerlijk om naar een Hortus te gaan. We zijn hier al vaker geweest en de Hortus van Amsterdam en Haren hebben we ook al eens bezocht.

In de Hortus van Leiden is vandaag plantenmarkt.
Ik wil er naar toe omdat Jan Robben, de aardbeienteler die faam verwierf met zijn echt lekkere smaakaardbeien, daar ook aanwezig is met aardbeienplantjes.
Ik had me al aangemeld voor zijn aardbeienacademie, maar ben niet naar de open dag in Oirschot geweest omdat ik dat een beetje ver vond. Maar nu in Leiden een nieuwe kans om aan aardbeienplantjes te komen en 'aardbeienstudent' te worden.

Op zijn website zegt Jan Robben:
De lekkerste smaakaardbeien van Nederland binnen ieders bereik

Ik heb in de tien jaar sinds ik besloot de doorsnee aardbei aan de wilgen te hangen en me te concentreren op het telen van écht lekkere aardbeien—smaakaardbeien dus—heel wat ontdekt over de weg tussen teler en consument. Daarbij was één ding in elk geval duidelijk: de weg van mijn teelgrond naar jouw woning was elke keer weer de bottleneck. Dáár werden die lekkere aardbeien opgehouden, en dat zorgde ervoor dat ze weliswaar lekkerder waren dan de aardbeien die de meeste supers in de schappen hebben, maar toch niet zo lekker als ze eigenlijk wel konden zijn. Want de laatste dagen aan de plant zijn voor de aardbei de allerbelangrijkste. Dan ontwikkelt hij de meeste suikers en gaat hij zo verrukkelijk zoet smaken.

Dat brengt mij tot de stelling dat de ideale afstand tussen teelt en consumptie in feite een meter of tien is. Tien meter: dat zorgt ervoor dat je de aardbei sappig en volrijp kunt eten. Dat is een aardbeienbelevenis zonder weerga. En ik kan het weten, want ik eet ze zelf zo al tientallen jaren!

Eén en één optellen was niet moeilijk. In plaats van mijn favoriete zomerfruit te vervoeren van mijn plantjes in Oirschot naar jouw keuken, breng ik de plantjes zelf naar vlak bij je keukendeur. En ik ga jou via Aardbeienacademie.nl laten zien hoe straks aan die plantjes de heerlijkste aardbeien groeien. In woord, foto en film. Met voor jou de mogelijkheid om vragen te stellen—zowel aan mij als aan andere academici—en om onder elkaar ervaringen en tips uit te wisselen. Ik stel me zo voor dat ik daar zelf ook nog best iets van zou kunnen opsteken.

Natuurlijk is dit concept, behalve een garantie voor de állerlekkerste aardbeien, ook nog eens bij uitstek duurzaam en milieuvriendelijk. Aardbeien uit eigen tuin of van eigen balkon betekent 0,0 foodmiles. Nog een extra reden buiten die fantastische smaak waarom dit concept helemaal van deze tijd is.


Meer lezen: Op deze blog een goed verhaal over democratische aardbeien.



We werden te woord gestaan door een zoon van Jan Robben. Het was nog lastig kiezen welke soort ik zou nemen, wat geschikt is voor op mijn dakterras. Ook wilde ik niet allemaal verschillende soorten, want dan kan ik ze niet uit elkaar houden.
Ik heb uiteindelijk gekozen voor twee plantjes van de Evie en drie plantjes van de kleine bosaardbeitjes. En ik heb ook nog m’n Ostara, van vorig jaar, van het tuincentrum. Daar komen ook al bloemetjes aan. Dan moeten Man en ik dit jaar toch wel genoeg aardbeien kunnen plukken.

mijn aardbeienplantjes
Verder waren er nog veel leuke kramen, zoals een kraam waar we een gesprek hadden met een bijzondere man die wiskundige puzzels van hout met magneten heeft bedacht, de mathmaker. Zo’n gedreven man, zo’n enthousiasme ... we bleven vol interesse een lange tijd naar hem luisteren.


Ook was er een kraam waar kleine plantjes van de Ginkgo Biloba werden verkocht.
Ik kocht een 1 jarige en kreeg er het gedicht van Goethe bij. Mooi voor in Dinsdag Dicht.
Verder kon je de meest heerlijke dingen proeven, lekker brood dat niet gekleurd is, Franse peperworst, er was een kraam waar ter plekke veel soorten heerlijke dressings werden gemaakt. We hebben er twee gekocht, een met tomaat en een met gedroogde vijg, in kleine weckpotjes.
Ginkgo Biloba

bijzondere dressings
Door die prachtige Hortus lopen, met deze zomerse temperatuur, daarna lekker eten op het terras van Stadscafe van der Werff en op de terugweg naar het station liepen we langs een Meerkoetengezinnetje. Wat een heerlijke dag was het.